به گزارش آونگ پرس، پیش از آن‌که صدای رسمی بلندگوها فضا را پر کند، آن‌ها آمده بودند. زودتر از همه، ساکت و منظم، با لباس‌هایی که سبزی آن نشان از هویتشان دارد. سالن ورزشگاه، پر بود از چهره‌هایی که زیر نگاه آرامشان، سال‌ها رنج و سکوت نهفته بود؛ سال‌هایی که با دستان پینه‌بسته، خیابان‌های شهر را رنگ زندگی زده‌اند.
آیین نکوداشت سبزبان، با حضور شهردار شیراز، اعضای شورای شهر و جمعی از مدیران شهری برگزار شد؛ آیینی که دیگر تنها یک مراسم نمادین نیست، بلکه تلاشی است برای شنیده‌شدن صدای کارگرانی که سال‌ها تنها دیده شده‌اند، نه شنیده.
شهردار شیراز، با اشاره به نقش بی‌بدیل سبزبانان در زیست‌پذیری شهر گفت: «افتخار شیراز، در گرو زحمت کسانی است که در گرما و سرما از نفس شهر مراقبت می‌کنند. این روز، فرصتی است برای شنیدن، نه فقط تجلیل.»
او تأکید کرد که اجرای کامل طرح طبقه‌بندی مشاغل برای سبزبانان، مطالبه‌ای جدی است که مدیریت شهری با همراهی اداره کل کار و رفاه اجتماعی، به دنبال تحقق آن است.
در میان حاضران، چهره‌هایی دیده می‌شد که سال‌هاست بدون طبقه‌بندی شغلی، خاک خورده‌اند. مسعود زارعی، رئیس کمیسیون سلامت و محیط‌زیست شورا، گفت: «سال گذشته این طرح برای ۴۰۰ نفر اجرا شد، اما هنوز حدود هزار سبزبان در انتظارند. امیدواریم این مسیر به‌زودی تکمیل شود.»
افسانه خواست‌خدایی، ناظر شورا در سازمان سیما، منظر و فضای سبز شهری، سخنانی قاطع داشت: «نیمی از شرکت‌های همکار شهرداری، طرح را اجرا کرده‌اند و پیگیری برای باقی شرکت‌ها ادامه دارد. این وظیفه ماست، نه لطف.»
اما شاید صریح‌ترین سخنان را رئیس سازمان سیما و منظر شهرداری شیراز بر زبان آورد. حمید کشتکار پرسید: «چرا شغل سبزبانی هنوز در فهرست مشاغل سخت و زیان‌آور قرار نگرفته؟ این افراد هر روز با سموم و کودهای شیمیایی سروکار دارند. سلامتشان در خطر است و کسی پاسخگو نیست.»
او تأکید کرد: «کار این افراد تنها با لوح تقدیر جبران نمی‌شود. آن‌ها به حقوق، امنیت شغلی و احترام نیاز دارند.»
آیین، با اهدای لوح سپاس به شماری از سبزبانان پایان یافت؛ اما در نگاه آن‌ها، چیزی ورای قدردانی دیده می‌شد؛ چشم‌انتظاری برای تحقق وعده‌هایی که دیگر وقت آن رسیده واقعی شوند.
گزارش: سیده مریم ترابی
