به گزارش آونگ پرس، به نقل از بامداد خبر، رودکی نخستین شاعری بود که توانست وزن‌های عروضی را به‌طور منظم در شعر فارسی به کار ببرد و سبک جدیدی در ادبیات ایجاد کند. با سرودن اشعاری ساده، موزون و پرمعنا، توانست فارسی را به زبان اصلی ادبیات تبدیل کند. رودکی نه‌تنها یک شاعر، بلکه یک حافظ زبان فارسی بود که با اشعار خود، این زبان را تثبیت و تقویت کرد.
همچنین، بسیاری از ابیات او به ضرب‌المثل‌های رایج تبدیل شده‌اند و همچنان در زبان فارسی زنده هستند. شاعران بزرگی مانند حافظ و مولانا از سبک و مضامین رودکی الهام گرفته‌اند، که نشان‌دهنده تأثیر عمیق او بر ادبیات فارسی است.
یکی از مشهورترین اشعار رودکی، قصیده “بوی جوی مولیان” است که تأثیر عمیقی بر ادبیات فارسی گذاشته و الهام‌بخش شاعران بزرگی مانند سنایی، مولانا و حافظ بوده است.
بوی جوی مولیان آید همی/یاد یار مهربان آید همی
ریگ آموی و درشتی راه او/زیر پایم پرنیان آید همی
آب جیحون از نشاط روی دوست/خنگ ما را تا میان آید همی
این شعر، احساس دلتنگی و اشتیاق بازگشت به وطن را به زیبایی بیان می‌کند. گفته می‌شود که رودکی این قصیده را برای امیر نصر سامانی سرود و آن‌قدر تأثیرگذار بود که امیر، بدون کفش و لباس سفر، به سوی بخارا حرکت کرد.
رودکی نه‌تنها نخستین شاعر بزرگ فارسی‌گو بود، بلکه راه را برای ظهور شاعران بزرگی مانند فردوسی هموار کرد. فردوسی در شاهنامه، در بخشی که داستان آوردن کلیله و دمنه از هندوستان را روایت می‌کند، از رودکی نام برده و به نقش او در نظم این اثر اشاره کرده است.
همچنین برخی پژوهشگران معتقدند که فردوسی در برخی ابیات شاهنامه، به‌ویژه در توصیف طبیعت و احساسات انسانی، از سبک و زبان رودکی تأثیر پذیرفته است. حتی احتمال داده شده که فردوسی در برخی ابیات خود به شعر معروف “بوی جوی مولیان” رودکی اشاره کرده باشد.
رودکی و فردوسی هر دو نقش مهمی در تثبیت و گسترش زبان فارسی داشتند. رودکی با اشعار خود، فارسی را از مرحله ابتدایی به شکلی غنی و ادبی ارتقا داد، و فردوسی با شاهنامه، این زبان را به اوج شکوه رساند. هر دو شاعر، نه‌تنها میراثی ادبی، بلکه فرهنگی و هویتی برای ایران بر جای گذاشته‌اند.
رودکی، با اشعارش، فارسی را از یک زبان محاوره‌ای به زبانی ادبی و پرقدرت تبدیل کرد، و فردوسی، با شاهنامه، این زبان را در برابر هجوم زبان‌های بیگانه حفظ کرد. این دو شاعر، ستون‌های محکم زبان فارسی هستند که میراث آنان تا امروز زنده است.
