به گزارش آونگ پرس ، مجری این طرح پژوهشی با اشاره به این که سیلیس فراوان ترین ترکیب اکسیدی پوسته زمین است، گفت: ویژگی های منحصر به فرد این ماده سبب شده است تا به وفور در بسیاری از صنایع استفاده شود.
دکتر «اسماعیل سلیمانی» افزود: کارکنان در صنایع مختلف از جمله معادن، سنگبری‌ها، ریخته‌گری، شیشه‌سازی و صنایع کاشی و سرامیک، با گرد و غبار سیلیس مواجهه دارند.
او با اشاره به اینکه «سیلیکوزیس»، یک بیماری ریوی ناتوان کننده و پیشرونده است و متاسفانه در حال حاضر، درمانی برای آن وجود ندارد، بیان کرد: اگر مواجهه کارکنان صنایع با گرد و غبار سیلیس زیاد باشد، امکان ایجاد بیماری سیلیکوزیس در آنها وجود دارد که شناسایی زودهنگام آن به ویژه در مراحل ابتدایی ابتلا، بسیار مهم است.
دکتر سلیمانی توضیح داد: هرچند برای تشخیص سیلیکوزیس، از رادیوگرافی سینه، اسپیرومتری و سی تی اسکن استفاده می شود، با این حال، بیماری در مراحل اولیه بدون علایم است و اغلب افراد مبتلا با این روش ها در مراحل ابتدایی تشخیص داده نمی شوند.
این عضو هیات علمی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز ادامه داد: در کنار این ابزارهای تشخیصی ضروری، معرفی روش های جدید مانند «نشانگرها» می تواند یک فرصت امیدوارکننده برای بررسی سلامت ریوی کارکنان در مواجهه با سیلیس باشد.
دکتر سلیمانی همچنین گفت: در چند سال اخیر استفاده از نشانگرهای التهاب در شناسایی زودهنگام سیلیکوزیس مورد توجه پژوهشگران در دنیا قرار گرفته است، اما مطالعه حاضر، نخستین مطالعه در کشور است که به صورت هم‌گروهی گذشته نگر، روند چندین ساله سنجه (پارامتر) های التهابی را در کارکنان مواجهه یافته با سیلیس بررسی کرده است.
این استادیار گروه مهندسی بهداشت حرفه ای و ایمنی کار دانشگاه عنوان کرد: در این پژوهش مشخص شد که میانگین مواجهه کارکنان با سیلیس حدود ۱۰ برابر از حد مجاز مواجهه شغلی بیشتر و میزان شاخص های التهاب سیستمیک آنها نیز بیشتر از افراد بدون مواجهه است.
این عضو هیات علمی دانشگاه، بر اساس نتایج حاصل از این طرح، تاکید کرد: مواجهه کارکنان با گرد و غبار سیلیس تا حد امکان باید کاهش یابد و همچنین استفاده از برخی از شاخص های التهابی و مقادیر آنها برای شناسایی زودهنگام بیماری در مراحل اولیه پیشنهاد می شود.
این مطالعه علمی توسط «اسماعیل سلیمانی» استادیارگروه مهندسی بهداشت حرفه ای و ایمنی کار دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز، با همکاری «امیرمحمد رضایی»، «محمدابراهیم غفاری»، «یونس سهرابی»، «فرشته علی اصغری»، «سعید یوسفی نژاد» و «سعید جعفری» انجام شد.
